بسمه تعالي تاريخ: 63/2/1

وَ لا تَحسَبَنَّ الَّذینَ قُتِلوا فی سَبیلِ اللهِ اَمواتًا، بَل اَحیآءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون

با درود و سلام به امام زمان و نايب برحقش حضرت امام خميني و سلام برشهيدان صدر اسلام وکربلاي حسين و ايران

اينجانب باقر بالاهنگ شهادت ميدهم بر وحدانيت خداوند و اينکه محمد (ص) بنده و برگزيده و رسول خدا بوده است و اينکه قيامت آمدني است و در آن شکي نيست و شهادت ميدهم آنچه محمد (ص) از طرف خداوند آورده است حق است و حقيقت اين است که مردگان برانگيخته مي شوند و به حساب آنان رسيدگي خواهد شد من بر اين عقيده زندگي کردم و بر اين حقيقت خواهم مُرد و با اين حقيقت دوباره زنده خواهم شد.

نخست پدر و مادرم و همسرم و فرزندان کوچکم که اميدوارم روزي بزرگ شويد و پرچم دار اين مکتب باشيد.

برادرانم و خواهرانم ، دوستان و آشنايانم شايد فقدان اين بنده حقير براي شما سخت باشد اما با توجه به اينکه فقدان از دست رفتن اسلام عزيز براي تمام مسلمانان سخت و فاجعه انگيز است همانطوري که امام فرموده اند جنگ جنگ است و عزت و شرف و ناموس ما در گرو جنگ است لذا اين فقدان هاي فردي در دفاع از اسلام عزيز نبايد سخت به شمار آورد بلکه بايد خوشحال بود و به آن افتخار کرد به خصوص در اين موقع حساس که کفر و اسلام رو به روي هم قرار گرفته اند و سردمداران استکبار جهاني در پي آن مي باشند که اسلام و آزادي خواهي نه تنها در ايران بلکه در تمام گيتي محو و نابود سازند.

آيا کمال بي انصافي نيست که در منزل بمانم و بي تفاوت باشم آخر چه ديده اي مي تواند تجاوزات بي رحمانه و مغولانه بعثي هاي کافر به ناموس مردم اين مملکت اسلامي ببيند و آن را بر هم نهند چه قلبي مي تواند ناله هاي طفلان مادر از دست داده دزفولي احساس کند و از کار نيفتد و چه گوشي مي تواند تبليغات مسموم کننده ايادي شيطان بر عليه مردم مظلوم اين کشور بشنوند و به خشم نيايد تا با خون خود ظلم و جور از بيخ برکند و وچه وجود پاکي که ادعاي پيروي از امام حسين (ع) کند مي تواند با اين همه مظالم کنار بيايد.

آري پدر و مادر و همسرم اي عزيزان، بعد از اسلام عزيزتر هرگاه آهنگ جبهه رفتن مي کردم از آنجايي که عاطفه ي پدر و مادر به اولاد زياد است نه خداي ناکرده چيز ديگر، مرا به صبر و تحمل دعوت مي کرديد و حرف شما اين بود که شايد از کسي ناراحت مي باشم ولي به خدا قسم که از هيچ کس ناراحت و دلگير نيستم و از فرد فرد مردم روستا تقاضا دارم مرا ببخشند اگر چه بعضي از افراد در زمان عضويت شوراي روستا مرا متهم به دروغ نمودند.

نبايد سم پاشي هايي که بر عليه شهيد مظلوم بهشتي مي شد فراموش کرد آري دين از صدر اسلام تا کربلاي حسيني و کربلاهاي اخير ايران و باز هم در آينده داراي دو خط بوده و است: خط بطلان و خط حق که هر دو با هم تضاد دارند.

ناراحت نباشيد که بنده در حقيقت مديون آنها شدم زيرا در اثر برخورد با آن مسائل بود که بيش از پيش موقعيت و مظلوميت جمهوري اسلامي در دنياي پر از جور و ستم در جلوي چشم و روح و جانم مجسم عيني يافت و مرا به طرف شهادت و زندگي ابدي سوق داد لذا دستيابي خود را به اين شهادت مديون آنها ميدانم و براي آخرين بار از ايشان طلب عفو ميکنم و بنده نيز آنان را بخشيدم اميدوارم از اين پس وحدت کلمه داشته باشند.

پدر و مادر،همسر و فرزندان عزيزم، برادران و خواهرانم ، دوستان و آشنايان اگر چه اين بنده ي حقير روزي سعادت شهادت که از بدو جنگ تحميلي آرزو داشتم و در انتظار آن ميسوختم پيدا نمودم گريه ننماييد زيرا گريه فقط بر مظلوميت سرور شهيدان و رهبر آزادگان دنيا حضرت اباعبدالله الحسين (ع) و اسيري خاندانش بجا و لازم است. پس از آن اگر قرار بر گريه باشد حق خانواده هايي است که دين خود به نحو احسن به اسلام و انقلاب ادا کرده اند و تا کنون چهار شهيد تقديم اسلام و انقلاب نمودند و باز هم صابرانه و زينب وار در صحنه ميمانند و پرچم مبارزه را بر دوش مي کشند.

تنها انتظارم از کليه شما اين است که با قرار گرفتن در خط مستقيم ولايت فقيه و گوش به فرمان امام بودن و قطع ارتباط با افرادي که حتي با سوءظن به اين انقلاب و رهبري مينگرند و رسالت خويش را همانند زينب و امام سجاد (ع) انجام دهيد.

و اما مادر جان بيشتر از همه براي شما نگران هستم که زياد حق بر گردن بنده داريد زيرا روايت است از امامان (ع) که اگر فرزندي مادرش را تا مکه معظمه بر دوش کشد باز هم جبران ماه هاي آخر بارداري و حمل مادر نکرده است. نگران هستم از اين نظر که فرزند خوبي جهت شما نبودم و نتوانستم دين خويش را ادا کنم مي ترسم که پس از مرگم زياد گريه کنيد و بار مرا که همان حق شما است سنگين تر بکنيد اما مادر جان شما يک آرزوي بزرگ داشتيد آنهم زيارت کربلا بود مگر فراموش کرده ايد هنگام مسافرتم که در نامه مينوشتم مادر جان چه هديه اي دوست دارید تا با خودم بياورم در جواب مي گفتيد چيزي لازم ندارم فقط دوست دارم قبر مطهر ابا عبدالله الحسين (ع) را در بغل بگيرم و بنده قول دادم که در موقع مناسب شما را به آرزويت برسانم و اکنون که الحمدلله زمان از هر موقع ديگر مناسب تر است در پي و صدد آنم و نه چيز ديگر. مي خواهم به اتفاق ساير رزمندگان و به ياري خداوند راه کربلا که مسدود است باز کنيم تا شما خانواده ها با کمال آزادي به زيارت حرم شريف و مطهر امامان برويد .

راجع به دارايي ام طبق موازين عاليه اسلام عمل نمايند مبلغ چهل هزار ريال در کار احداث خانه بهداشت مصرف نمايند و 2 کارتن پودر لباس شويي و مبلغ ده هزار ريال اختصاص بدهيد جبهه.

کسي حق ندارد خانواده ام يعني همسر مهربانم که در سختي ها مرا ياري مي کرد و بنده نتوانستم همسري خوب و شايسته براي ايشان باشم ناراحت کند و مي تواند تا زماني که خودش ميل دارد در منزل شخصي ام بماند بدون مزاحم ديگران و سرپرستي دو فرزندان عزيزم که تنها يادگار بنده است بعهده گيرد انشاءالله بتواند اين کمبود پدر را جبران نمايد و در تربيت ايشان بخصوص نسبت به مسائل ديني و اخلاقي کوشا باشد.

سخني چند با امت شهيد پرور ايران بخصوص منطقه لارستان که قدر اين حجت خدا در روي زمين و اين نور روشنايي در زمانيکه ظلمت جهان را فرا گرفته خوب بدانند و از اين نعمت واسعه خداوند بطور شايسته قدرداني کنند مخصوصاً مادرها که انتظار شفاعت دارند و خود را پيرو بزرگ بانوي جهان حضرت فاطمه (س) مي دانند از جبهه رفتن فرزندانشان جلوگيري بعمل نياورند مگر حضرت زينب (ع) بهترين عزيزان دنيا که ماها پس از گذشت 1400 سال و نسل هاي آينده نيز تا قيامت در غم آنها گريانند آنهم بطور دست جمعي از دست نداد مگر ما خود را پيرو آنان نمي دانيم پس مرگ براي ما ها لذت دارد آنهم شهادت. مادرها بايد همچون مادر وهب خودشان فرزندانشان را بطرف جبهه رفتن تشويق نمايند تا در عمل نشان دهند که پيرو ائمه اطهار (ع) مي باشند.

در پايان از کليه کساني که مرا مي شناسند و به نحوي با اينجانب معاشرت و سلام و عليک داشته اند حلاليت مي خواهم و اميدوارم مرا ببخشند و از حق خويش صرف نظر کنند. همسرم به هر قيمتي شده به فرزندان عزيزانم قرآن بياموزيد. انشاءالله

براي آخرين بار با اميد به فرج امام زمان شما را به خدا مي سپارم. الحقير باقر بالاهنگ

1- وصيت نامه ام در موقع تشييع جنازه بخوانند. 2- در نماز جمعه لار بخوانند.